NIEMAND IS EEN KLIER
VOOR ZIJN PLEZIER
“Een psychopaat is iemand met weinig emoties. Hij imiteert vooral emoties.”
FEITEN
- Psychopathie is een persoonlijkheidsstoornis. De symptomen worden geassocieerd met onderliggende neurobiologische stoornissen, genetica en/of de omstandigheden van iemands jeugd.
- Deze stoornis wordt geassocieerd met verschillende regio’s in het brein. Veel studies tonen aan dat mensen met psychopathie vaker een verstoord belonings, moraal, binding, en empathisch/emotioneel systeem hebben. Er zijn andere factoren die meespelen in hoe intens de symptomen zijn zoals genen, opvoeding en omgeving.
- Onderzoek laat zien dat er twee mogelijke varianten zijn van psychopathie: primair en secundair. Er is binnen de literatuur een discussie over of secundaire psychopathie wel echt psychopathie is. (Skeem, Polaschek, Patrick, & Lilienfeld, 2011).
- Er is een paradox omdat de meeste met psychopathie zichzelf kunnen presenteren als iemand zonder psychopathologie - 'normaal'. Ze hebben een masker waarmee ze indruk proberen te maken. Sommige kunnen charmant, opwindend, leuk, stabiel, kalm, vrij van angst en aanvankelijk sympathiek zijn. Deze positieve symptomen zijn vaak verwarrend voor anderen nadat ze een glimp van hun donkere persoonlijkheidskenmerken hebben opgevangen.
- Bij primaire psychopathie is de onderliggende oorzaak vooral genetisch. De invloed van omgevingsfactoren wordt niet uitgesloten, zowel bij het uiten als onderdrukken van de symptomen.
- Psychopaten missen empathie maar dit is vaak in associatie met “emotionele empathie”. Sommige psychopathen kunnen je als het ware ‘lezen’ maar niet ‘voelen’. (Blair, 2005; Goleman, 2007). Het kan ze veelal niet schelen.
- Een paar van de hersengebieden die waarschijnlijk bij psychopathie betrokken zijn, zijn de amygdala, ventromediale prefrontale cortex (vmPFC), voorste insulaire cortex, voorste cingulerende gyrus en communicatiekanalen voor witte stof (bijvoorbeeld rechter uncinate fasciculus). De communicatieproblemen zijn met name problematisch tussen de vmPFC en de amygdala (Motzkin, Newman, Kiehl en Koenigs, 2011; Kiehl, Bates, Laurens, Kristin, Hare & Liddle, 2006).
- Tot op heden is psychopathie geen officiële op zichzelf staande diagnose binnen de DSM-5. Daarom gebruikt een psychiater de diagnose ‘antisociale persoonlijkheidsstoornis’.
- Onderzoek ondersteunt dat personen met de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis enkele neurobiologische beperkingen van psychopathie hebben. Dit is logisch, gezien het vermoeden bestaat dat een narcistische persoonlijkheidsstoornis in het spectrum van psychopathie zit. Eén studie wees uit (dat wil zeggen, neuro imaging) dat mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis problemen hebben die verband houden met de rechter voorste cortex - een hersengebied waarvan vermoed wordt dat het in verband staat met empathie (Fan, Wonneberger, Enzi, de Greck, Ulrich, Tempelmann, Bogerts, Doering en Northoff, 2010).
- Hoewel psychopathie vaak wordt gelinkt met crimineel gedrag ondersteunt onderzoek dat de meeste psychopaten nooit een misdaad hebben begaan en dit ook nooit zullen doen. (Skeem, 2011; Skeem & Cooke, 2010).
- Binnen de psychopathie is er variatie. Hoewel de kernsymptomen van degenen die primaire psychopathie hebben over het algemeen vergelijkbaar zijn (d.w.z. ongevoelig, grandioos, pathologisch liegen, oppervlakkig; Haas, 2003), zien we verschillen tussen personen met deze aandoening. Er zijn sommigen die eigenschappen van andere persoonlijkheidsstoornissen hebben. Sommigen zijn sociaal vaardig en kunnen onder alle omstandigheden goed spreken. Anderen niet. Sommigen met psychopathie zijn ‘meer psychopathisch’ dan anderen en soms dus ook gevaarlijker. Met andere woorden, er is geen one size fits all als het gaat om deze karakterstoornis.